Тадзю, мой змрокавы хлопчык,
які ўсё ж знайшоў усьмешку
чакаю цябе!
Так дзіўна – цябе я раней не чакала.
Тадзю, мой мілы самотнік, мой абаяльны маленькі,
мой юны, любы філёзаф
з апушчанымі вачыма!..
Тадзю, мо’ для пацалункаў створаныя твае шчочкі
ў барвах пунсова-ружовых?
I вушкі, і вусны таксама...
Тадзю, з табою за лапку хачу пагуляць я па Менску,
бо пані Варшава раўнуе ж
такіх выкшталцоных паночкаў...
I пекных, і вабных, і гожых,
такіх, карацей, як ты, Тадзю!
(Хоць роўна такіх і няма больш!)
Тадзю, мне сьнілася сёньня,
што я да Варшавы прайшлася
і клікала выйсьці на вецер
цябе, дарагі мой Тадзю!
А ты для чагосьці марудзіў...
Ці рады ты быў той сустрэчы?
Быў цёплы пранізьлівы вечар...
Ты ветру баяўся, малеча?
Ты выйшаў – такі ўсхваляваны –
мне нават зрабілася цёпла.
Здавалася, выбухне штосьці –
вясёлкай?..
Ці сьветы ўсе-ўсе перакуліць,
што туляць хаосы ды існасьць,
і волі, што крылы спаткалі,
якім толькі ўроўні каханьне?..
Цябе я любіла...
1.III.2005.
|
|
